BUNDOK
 |
| Summit 2002 |
 |
| Sunrise-Mt. Pulag (Kabayan, Bokod, Benguet) |
 |
| with Troy and Rene at the peak |
 |
| Add caption |
 |
| Mt. Arayat 2001 |
 |
| Mt. Makulot, Cunca, Batangas |
 |
| Mt. Makulot, Cuenca, Batangas |
Thursday, March 28, 2013
AKYAT-BUNDOK
BUNDOK
CEBU AND BICOL REGION (2000-2001)
BICOL REGION 2000-2001
 |
| PHILVOCS OBSERVATORY at Barangay San Benon, Irosin, Sorsogon |
 |
| Barangay Sua, Matnog, Sorsogon |
 |
| Barangay Manurabi, Matnog |
 |
| Bulusan Lake in Sorsogon |
 |
| Mayngaway, Catanduanes |
 |
| Going to Catanduanes via Tabacco, Albay |
 |
| Boyoan, Tabacco, Albay |
 |
| Mayon Rest House-Half of the slope of Mt. Mayon |
 |
| with Pahinungod Volunteers in Masbate |
 |
| Masbate Porth |
 |
| Signal No. 1 na pala nyan |
 |
| Forth San Pedro |
 |
| Cebu Veterans Memorial Park |
Sunday, February 10, 2013
Love A Tree (Trail Run)
 |
| Tanay, Rizal |
Pinakamahaba sa aking natakbuhan lalo na't hindi lang sya 24 Kilometer batay sa GPS ng ibang tumakbo. Akala ko hindi ko ito matatapos dahil naghahanap na ako ng medical assistance dahil laspag na tuhod ko buhat sa mahabang pababa na bahagi ng daanan at ang kakulangan ng tubig ng organizer kaya hingal kabayo na..
 |
| malapit sa simula ng ilog matapos ang mahabang pagbaba. |
Mayaman ang lugar sa kagubatan kung saan makikita ang kabundukan ng Sierra Madre. Unti-unti na rin makikita mo ang patuloy na kooperasyon ng mamamayan sa pangangalaga ng mamamayan sa kalikasan.
 |
| dalawang ilog pa ang tatawirin matapos nito |
Nagpapalamat ako sa mga taong nadaanan sa Barrio na nagbigay ng tulong at napagpasyahan ko na tapusin kahit umaangal na ang aking katawan na gusto naman ng aking isipan. Mahalaga na ligtas na matapos kaysa naabot mo nga ang finish line mayroon ka namang injury.
 |
| balik sa mahabang takbuhan sa lupa |
Sa kabuuan maganda pa rin talaga ang tumakbo sa bundok lalo na dito sa Tanay. Marami pa ring mga puno at malinis na ilog na aking nadaanan na nagbigay kulay sa pagtakbo.
 |
| sa wakas, ang finish line |
Laging mahirap sa umpisa at minsan iisipin mo na ayaw mong tapusin, sa huli, ang iyong katawan at isipan ang magsasabi kung iyong ipagpapatuloy.
 |
| mga bagong kaibigan sa takbuhan |
Friday, April 27, 2012
Extreme Trail Run-TNF 100
"It was tough, punishing, and tiring but still rewarding."
Umaga pa lang ng Ika-20 ng Abril, umakyat na ako patungong Baguio. Una para makahabol sa briefing ng runners sa R.O.X. Camp John Hay kahit hindi kailangan para sa kagaya kong 22k runner at ikalawa, makatakbo sa high altitude na kagaya ng Baguio ng isang beses bilang paraan ng paghahanda.
Marami ng kasali sa 50k at 100k (Ultra-Marathon) ang handa na kahit briefing pa lang. Sa gamit pa lang, kitang-kita mo na pinaghandaan nila talaga ito kumpara sa akin na wala lang "charge to experience). Kahit di kailangan para sa aking kategorya,seryoso ako na nakinig. Katwiran ko Trail Run ito. Bukod sa nakita ko yung mga karaniwang kong nakakasabay sa road race sa Manila, nandun rin ang aking kamag-aral sa Graduate Studies na si G. Neville Manaois na syang Race Director. Hindi mawala sa aking isipan ang sinabi ni Dr. Ted Esguerra na "ALTITUDE HAS ATTITUDE" habang paalis ako ng Camp John Hay para maghanap ng aking tutuluyan.
Maraming salamat at nakita ko rin ang bahay na aking tutuluyan na syang kababata (Shiela at Mark Kalalo) sa Manila. Dalawang oras ng pahinga sa mahigit pitong oras na napakabagal na paglalakbay sa bus kailangan ko na tumakbo sa Burnham Park.
Para rin palang Luneta, ang malaking pinagkaiba ay napakalamig dito. Noong una hindi ko ramdam ang pananakit ng binti. Marahil bunga ng takbong-pagsasanay ko (Earth Run at BDO Race for Life) at sa Maysilo Circle. Maya-maya pa ay naramdaman ko na ang epekto ng manipis na hangin kaya hindi ko pinilit ang sarili ko dahil kailangan ko ang lakas sa Linggo.
Ika-21 ng Abril, Sabado, bilang bahagi pa rin ng aking pagsasanay, lakad-dito lakad-duon ang aking ginawa. Mula sa bahay, Session Road, Burnham uli, Baguio Museum, SM Baguio, Victory Liner, Cathedral at pabalik uli ng bahay. Hindi naman ramdam ang pagod kaya sabi ko baka medyo naka-adapt na yung pangangatawan ko sa altitude.
Mas maaga ako sa aking alarm clock tulad ng aking nakagawian. Excited yata. Ramdam ko ang napakalamig na panahon habang sakay ako ng taxi patungong Camp John Hay ng mga oras na iyon. "This is it" ang aking sambit pagbaba ko ng sasakyan. Nabalitaan ko rin na ang unang natapos sa 100k (Iker Carera) kung saan kinuha nya lang ng 12 hours. Investment rin ang pagtakbo mula sa kasuotan hanggang sa hyration bag/belt/gear mula sa nakita ko sa mga runners.
Unang kilometro ng takbuhan hindi ko pa ramdam ang hirap kaya medyo mayabang pa ako. Subalit ng nasa 3km na ko ramdam ko na ang epekto ng nipis ng hangin. Pumasok na naman sa aking isipan ang sinabi ni Dr. Ted, "altitude has attitude." Kahit maganda ang tanawin dahil sa mga Pine Trees na syang pangunahing landscape ng kalikasan at mabango at malamig na simoy ng hangin ay hindi ko na nakuhang matuwa kasi nariyan ang bangin at unti-unting epekto ng pagtakbo.
Ilang beses ako na muntik madapa buhat sa mga ugat ng puno na nakalabas sa lupa. Minsan nga, akala nung nasa likod ko ay muntik ako madulas, sabi ko sumigaw lang ako dahil kakilala ko yung nakasalubong ko. Minsan gusto ko ng sumuko dahil baka nga ma-injury pa ako pero sabi ko kakayanin ko ito at sa motivation rin ng mga kasabay ko na runners. Ilang beses ko na hinahabol ang aking hininga lalo na kapag paakyat ang trail. Mas maingat ang pagtakbo ko kapag pababa kaysa pag-akyat kasi mas malaki ang probability ng injury.
Nang pangalawang labas namin sa kagubatan akala ko nasa kalahati na kami ng 22k yun pala ilang metro na lang ay Finish Line na pala. Yun na pala yun. Nakakataba ng puso at nakakatuwa rin kasi pagdating mo ng finish line pinalakpakan ako ng ibang mga runners kahit hindi mo sila kakila.
Pagdating ko ng finish line, parang bitin. Unang nasa isip ko parang mas malakas ako sa trail run kasi walang pang 2 oras na syang oras ko sa 21k. Pero hindi, nag-assume na ako na aabutin ako ng 2 oras at 30 minuto dahil trail run at 22k ito. Ang totoo based from the organizers, shortened ang route sa 22k at 11k dahil sa "safety and security ng runners" na syang tama, nakatapos ka nga may injury ka naman.
Ramdam ko man ang pagod at talagang nahirapan ako, wala akong pagsisi at panghihinayang na tapusin ang takbo na ito. Napatunayan kong muli sa sarili kung hanggang saan ang kaya ko. Isa pang nakakatuwa sa TNF 100, hindi lang sila nag-organize ng event na ito for competition but yung advocacy to run green by requiring all runners to used hydration bag/belt/gear na in a way mamiminimize ang impact ng using of cups as means of hydration. As my friend say, "this will help to change the perpectives and behavior of runners towards future runs.' Kaya iniisip ko next time 50k or 100k ng TNF?
 |
| Mula sa larawan ni Alman Dave Quiboquibo |
Bakit kailangan gawin mo iyan? Minsan medyo pilosopo (runner's circle) ang pagsagot ko kapag tinatanong ako bakit kailangang kong sumali sa mga ganitong pagkakakataon, " Para pahirapan ang sarili ko." Isang itong kuwento ng aking "pagpapakapagod" batay sa pagtakbo ko sa The North Face 100 sa Baguio, Benguet.
 |
| mula sa larawan ni Martyn Politchay |
Umaga pa lang ng Ika-20 ng Abril, umakyat na ako patungong Baguio. Una para makahabol sa briefing ng runners sa R.O.X. Camp John Hay kahit hindi kailangan para sa kagaya kong 22k runner at ikalawa, makatakbo sa high altitude na kagaya ng Baguio ng isang beses bilang paraan ng paghahanda.
Marami ng kasali sa 50k at 100k (Ultra-Marathon) ang handa na kahit briefing pa lang. Sa gamit pa lang, kitang-kita mo na pinaghandaan nila talaga ito kumpara sa akin na wala lang "charge to experience). Kahit di kailangan para sa aking kategorya,seryoso ako na nakinig. Katwiran ko Trail Run ito. Bukod sa nakita ko yung mga karaniwang kong nakakasabay sa road race sa Manila, nandun rin ang aking kamag-aral sa Graduate Studies na si G. Neville Manaois na syang Race Director. Hindi mawala sa aking isipan ang sinabi ni Dr. Ted Esguerra na "ALTITUDE HAS ATTITUDE" habang paalis ako ng Camp John Hay para maghanap ng aking tutuluyan.
Maraming salamat at nakita ko rin ang bahay na aking tutuluyan na syang kababata (Shiela at Mark Kalalo) sa Manila. Dalawang oras ng pahinga sa mahigit pitong oras na napakabagal na paglalakbay sa bus kailangan ko na tumakbo sa Burnham Park.
 |
| mula sa larawan ni Martyn Politchay |
Para rin palang Luneta, ang malaking pinagkaiba ay napakalamig dito. Noong una hindi ko ramdam ang pananakit ng binti. Marahil bunga ng takbong-pagsasanay ko (Earth Run at BDO Race for Life) at sa Maysilo Circle. Maya-maya pa ay naramdaman ko na ang epekto ng manipis na hangin kaya hindi ko pinilit ang sarili ko dahil kailangan ko ang lakas sa Linggo.
 |
| mula sa larawan ni Martyn Politchay |
Ika-21 ng Abril, Sabado, bilang bahagi pa rin ng aking pagsasanay, lakad-dito lakad-duon ang aking ginawa. Mula sa bahay, Session Road, Burnham uli, Baguio Museum, SM Baguio, Victory Liner, Cathedral at pabalik uli ng bahay. Hindi naman ramdam ang pagod kaya sabi ko baka medyo naka-adapt na yung pangangatawan ko sa altitude.
 |
| Mula sa larawan ni Alman Dave Quiboquibo |
Mas maaga ako sa aking alarm clock tulad ng aking nakagawian. Excited yata. Ramdam ko ang napakalamig na panahon habang sakay ako ng taxi patungong Camp John Hay ng mga oras na iyon. "This is it" ang aking sambit pagbaba ko ng sasakyan. Nabalitaan ko rin na ang unang natapos sa 100k (Iker Carera) kung saan kinuha nya lang ng 12 hours. Investment rin ang pagtakbo mula sa kasuotan hanggang sa hyration bag/belt/gear mula sa nakita ko sa mga runners.
Unang kilometro ng takbuhan hindi ko pa ramdam ang hirap kaya medyo mayabang pa ako. Subalit ng nasa 3km na ko ramdam ko na ang epekto ng nipis ng hangin. Pumasok na naman sa aking isipan ang sinabi ni Dr. Ted, "altitude has attitude." Kahit maganda ang tanawin dahil sa mga Pine Trees na syang pangunahing landscape ng kalikasan at mabango at malamig na simoy ng hangin ay hindi ko na nakuhang matuwa kasi nariyan ang bangin at unti-unting epekto ng pagtakbo.
 |
| rest |
Ilang beses ako na muntik madapa buhat sa mga ugat ng puno na nakalabas sa lupa. Minsan nga, akala nung nasa likod ko ay muntik ako madulas, sabi ko sumigaw lang ako dahil kakilala ko yung nakasalubong ko. Minsan gusto ko ng sumuko dahil baka nga ma-injury pa ako pero sabi ko kakayanin ko ito at sa motivation rin ng mga kasabay ko na runners. Ilang beses ko na hinahabol ang aking hininga lalo na kapag paakyat ang trail. Mas maingat ang pagtakbo ko kapag pababa kaysa pag-akyat kasi mas malaki ang probability ng injury.
 |
| mula sa God's Wind Event |
Nang pangalawang labas namin sa kagubatan akala ko nasa kalahati na kami ng 22k yun pala ilang metro na lang ay Finish Line na pala. Yun na pala yun. Nakakataba ng puso at nakakatuwa rin kasi pagdating mo ng finish line pinalakpakan ako ng ibang mga runners kahit hindi mo sila kakila.
 |
| Entrance ng R.O.X. Camp John Hay |
Pagdating ko ng finish line, parang bitin. Unang nasa isip ko parang mas malakas ako sa trail run kasi walang pang 2 oras na syang oras ko sa 21k. Pero hindi, nag-assume na ako na aabutin ako ng 2 oras at 30 minuto dahil trail run at 22k ito. Ang totoo based from the organizers, shortened ang route sa 22k at 11k dahil sa "safety and security ng runners" na syang tama, nakatapos ka nga may injury ka naman.
 |
| sa wakas! |
Ramdam ko man ang pagod at talagang nahirapan ako, wala akong pagsisi at panghihinayang na tapusin ang takbo na ito. Napatunayan kong muli sa sarili kung hanggang saan ang kaya ko. Isa pang nakakatuwa sa TNF 100, hindi lang sila nag-organize ng event na ito for competition but yung advocacy to run green by requiring all runners to used hydration bag/belt/gear na in a way mamiminimize ang impact ng using of cups as means of hydration. As my friend say, "this will help to change the perpectives and behavior of runners towards future runs.' Kaya iniisip ko next time 50k or 100k ng TNF?
 |
| mahigit ilang taon ng di-pagkikta..asawa ni Ate Rose |
Subscribe to:
Posts (Atom)